Aparaty mające styki czytające kod DX - Camera Auto Sensing (CAS) - mogą automatycznie określić czułość filmu , liczbę ekspozycji i tolerancję filmu na ekspozycję. Pierwsze aparaty przystosowane do korzystania z tej technologii to Konica TC-X SLR i Pentax Super Sport 35 (PC 35AF-M) z 1984 roku.
Kod DX automatyczne wykrywany przez aparat ma postać siatki pól kontaktowych na powierzchni kasety, które przewodzą lub nie prąd. Styki elektryczne w aparacie odczytują bitowy wzór. Większość aparatów odczytuje tylko część kodu, zazwyczaj jedynie czułość filmu. Niektóre aparaty skierowane na rynek konsumencki, wykorzystują tylko część bitów odróżniających najczęstsze czułości filmów. Na przykład 100, 200, 400 i 800, które mogą zostać wykryty przez styki C1 i C2 i styk M masy.
Styki elektryczne
Na kasecie 35mm filmu są dwa rzędy po sześć kwadratowych obszarów. Dwa z lewej to masa (M), a zatem zawsze jest to goły metal. Pozostałe pięć bitów w górnym rzędzie to 32 możliwe czułości filmów (C). Ale tylko 24 czułośći są zakodowane (w odstępach 1/3 EV) od ISO 25/15 ° do 5000/38 ° i wykorzystywane. Kody nie są w ścisłym porządku binarnym.
Kaseta filmu ISO 200, 24 klatki, tolerancja naświetlania +3 -1 EV.